Լրագրող Դավիթ Գրիգորյանը տեսանյութ է հրապարակել կից գրառմամբ։
ՎԱԶԳԵՆ, ՄԵՐ ՕՐԵՐ
կարծես ինքը բանակցությունների գնալիս լինի ու հիմա պատմի, թե ո՞րն է էդ բանակցություններում Հայաստանի համար առաջնայինը, իսկ որը՝ երկրորդականը։
Այս տեսագրությունը արված է 1999 թվականի սեպտեմբերի վերջին՝ Վաշինգտոնում։ Երևան վերադառնալուց կարճ անց Վազգենին սպանում են։ ԱՄՆ-ում Սարգսյանին ընդունում է ԱՄՆ փոխնախագահ Ալբերտ Գոռը։ Թեմաները նույնն են․ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորում՝ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության համատեքստում, հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորում, տնտեսական համագործակցություն։
Թվում է, թե համարյա քառորդ դարի ընթացքում ոչինչ չի փոխվել։ Խնդիրները նույնն են՝ լուծումներ չկան։ Ամերիկացիք նորից ասում են․ լուծեք հակամարտությունը՝ փողը կգա։
Իսկ ի՞նչ են ասում ռուսները։ Էստեղ, կարծում եմ, տեղին են Վազգենի՝ Մեղրիի մասին վերջին տողերը։
Վ․Ս․
Մեղրին իր քար ու քռայով այս երկիրը դարձնում է աշխարհի հզորներին իր դուռը բերող։ Եվ այսօր տալ Մեղրին, թեկուզ դիմացը ծովի ճանապարհ ստանալ, սուտ է։ Մեծ, համաշխարհային սուտ։ Նախ՝ չեն տա, հազար ու մի ձև կա չտալու։ Ղարաբաղը՝ ապացույց, որ հողը գրիչով չեն վերցնում։ Չեն տա։ Եթե տան, ավելի վատ։ Որովհետև իրենք շատ են, իրենք այսօր մեզանից ուժեղ են։ Տվեցին, գալու են ու մեզ ուտեն։ Իրենց թվով։ Իրենց տնտեսությամբ։ Իրենց փողով։ Իրենց խելքով։ Իրենց Շահով։ Ես չեմ վախենում։ Ես ոչ մեկից չեմ վախենում։
Ես զգուշանում եմ՝ պատմությունը նաև ավարտվում է ոտնահետքերով։ Մեր ոտնահետքերով մեր պատմությունը չպիտի ավարտվի։ Եթե տաք Մեղրին, ձեր արյանը խառնում եք այն բենզինը, որը չի թունավորելու, պայթեցնելու է ձեր գանգը։ Ես զգուշացնում եմ՝ Մեղրին մի օր պայթելու է հենց Երևանի կենտրոնում։
1999
Տեսանյութ՝