Ցավալի է, բայց իրականություն է.
Ուրեմնշուրջ 20 տարի Արցախի հարցով բանակցողները (1998-2018թթ.), ո’չ միայն չեն բանակցել Արցախի փրկության համար, այլ նաև շատ լավ հասկանալով, որ ՄԱԿ-ի և միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների կողմից Արցախը ընկալվում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության մեջ, ամեն բանակցությունից հետո վերադարձել են Հայաստան և ժողովրդին ներկայացրել են ճիշտ հակառակըքարոզել են Արցախը մեր հայրենիքն է, ո’չ մի թիզ հող,
Հայաստանի բանակը տարածաշրջանում ամենա մարտունակն է, միլիարդավոր դոլարների ներդրումների անվան տակ, Հայաստանի բյուջեն և սփյուռքի նվիրատվությունները մսխելով, գողանալով, բոլոր չինովնիկները դարձան միլիարդատերեր, ու հիմա նույները հայրենասեր են ձևանում։ Իսկ, ի՞նչ եղավ Հայ ժողովրդի հետ այս ողջ ընթացքում տվեցինք մեր ամենաթանկըմեր զավակներին։ Հանուն հայրենիքի զոհվելն արդար է այն ժամանակ, երբ այդ նույն հայրենիքը հավասարապես հայրենիք է բոլորի համար հավասար բոլոր իրավունքներով ու պարտականություններով։
Հայրենիքին իր կյանքը նվիրած, ո’չ մի հայորդի, ո’չ հեկտարներով պլանտացիաներ է կորցրել, ո’չ ՀԵԿ էր, ո’չ ռեստորաններ, հյուրանոցներ ու ո’չ էլ այ հարստություն։
Շուրջ 20 տարի արեցին ամենավատըՀայի սրտացավությունն ու խիղճը, սերը, նվիրվածությունը, կառուցելու միտումը ջարդեցին Հայի մեջ, դրա համար էլ հարյուր հազարներով դարձան պանդուխտ, մնացողն էլ դարձավ անտարբեր սեփական հայրենիքի նկատմամբ։ Հիմա այլ է իրավիճակը, ու ամեն ինչ պարզ է։ Վստահ եմ ճիշտ ճանապարհի վրա ենք ու ամեն ինչ լավ է լինելու։