Անցել է մեկ օր, ինչ Ռուբեն Վարդանյանին հեռացրել են պաշտոնից ։ Այս մասին շատ բան է ասվում, բայց բոլորը բաց են թողել ամենակարևոր մանրուքը…
Իսկ այս պատմության մեջ ամենագլխավորն ու միաժամանակ սարսափելին այն է, որ պատերազմից երկու տարի է անցել, իսկ Արցախում ցավից ու կորուստներից որևէ հետևություն չեն արել ։
Ի հիշատակ զոհված տղաների ՝ պաշտոնյաներն այստեղ չեն կարողացել միասնական բռունցք դառնալ։ Ինչպիսի ամոթ և խայտառակություն է պաշտոնների և փողի համար մշտական վեճերի ականատես լինել: Վերջին 34 տարիների ընթացքում այս պաշտոնյաները ոչ մի կապ չեն ունեցել մարդկության, համախմբվածության, միասնության հետ ։ Հանուն Արցախի և նրա ապագայի ՝ Արցախի պաշտոնյաները միասնական բռունցք չդարձան և մնացին խղճուկ առնետներ, որոնք վազում են այնտեղ, որտեղ կրծելու բան կա և նավից ցատկում են այն ժամանակ, երբ այն խորտակվում է ։
Իսկ Արցախի ժողովու՞րդը։ Ֆեյսբուքում գրում եք, որ Ռուբեն Վարդանյանը ձեր Աստվածն է, այդ դեպքում ինչու՞ դուրս չեկաք հանրահավաքների ՝ պահանջելու, որ իրեն չհանեն պաշտոնից ։
Ինչպիսի կեղծավորություն և երկերեսանիություն:
Փոքրիկ Ղարաբաղում ինչքան վեճեր, սկանդալներ ու էժանագին ինտրիգներ կան ։